Beppu. Miasto z pary.

Trudno o miastach i miasteczkach Japonii mówić, że są ładne. Ich współczesna architektura nie sprawia, że uliczki są urokliwe, zdradza swą azjatyckość, zakamarki, plątaniny kabli, podwórka, kubiki domków. Wysprzątane  do błysku, chaos opanowany ale jednak próżno tu szukać malowniczych uliczek, urok odnaleźć można tylko w tej dziwności. Malownicze są wiejskie pejzaże z zielonymi wzgórzami, ogrody zen i zabytkowe świątynie. Ale te dziwne, monochromatyczne miasteczka, uliczki i zakamarki wciągają, ciekawość każe jak pies węszyć całymi dniami. Japonia zazwyczaj nie zachwyca estetyką swych budowli a zdumiewa. I każde odwiedzane miasto jest nowym zdumieniem.

Beppu to dziwne miasteczko. Z każdej studzienki, szpary, bucha, sączy się, syczy siarkowa para. Zaskakujące konstrukcje z rur i rurek przecinają uliczki. Wszędzie ciurka, chlupie, bąbluje. Wszędobylska para odcina się bielą od wieczornego nieba. Można by pomyśleć w pierwszej chwili, że Beppu to piekło, gdyby nie było rajem. Miasto obfituje w publiczne łaźnie, niezliczoną ilość uzdrowisk i łaźni leczniczych, miejsc z kąpielami błotnymi, miejskimi parownikami do wygrzewania stóp. Beppu odwiedza wielu starszych kuracjuszy, niektórzy postanawiają tu zamieszkać na emeryturze. W zabytkowej części miasteczka, w starych domach ludzie nie mają łazienek. Nie są im potrzebne. Korzystanie z publicznych onsenów i wygrzewanie się w gorących wodach to przyjemny codzienny rytuał a miejskie łaźnie to centra życia towarzyskiego. Zdaniem starszych mieszkańców kąpieli należy zażywać 3 razy dziennie. Tak postanowiliśmy czynić spędzając z M. parę dni w Beppu.

Korzystaliśmy ze starych wielkich łaźni, w których zapach drzewa cedrowego, z którego są budowane przyjemnie koił wieczorną porą. Odwiedziliśmy łaźnię- Spa, cenioną przez kobiety za wody wygładzające i upiększające, przyjemnie urządzone, w turkusowej wodzie, pływały pachnące owoce pomelo. Wytaplaliśmy się w śmierdzącym błocie, czuliśmy go jeszcze na skórze przez kolejne dni a nasze ubrania zgubiły ten zapach dopiero po ich wypraniu. Zamknęliśmy się w drewnianych chatkach, budowanych na wzór chatek do kąpieli z okresu Edo, z małymi śmierdzącymi oczkami wodnymi w środku. Największą jednak radość sprawiło nam korzystanie z małych łaźni publicznych.

W niewielkim onsenie, tylko mały przedsionek do rozebrania się i pomieszczenie ze zbiornikiem parującym od gorącej wody, urzędowały trzy starsze panie. Dokładnie szorowały swoje ciała przycupnięte na małych taboretach, polewały się wodą z miseczek. Mnie poleciły na migi zrobić to samo. Pod ich czujnym okiem nabrałam gorącej wody z basenu do swojej miski. Dolałam zimnej z małego kranu, tuż przy ziemi. Wyszorowałam czystą i szorowaną tego dnia wielokrotnie skórę. Dopiero teraz mogłam razem z nimi zamoczyć się w basenie. Nie było to łatwe, woda parzyła do czerwoności a one uśmiechały się dyskretnie. Ich skóra była już do tego przyzwyczajona. Mogły siedzieć tak cały wieczór, gawędząc sobie spokojnie, gdy mi pot zalewał twarz i czułam, że omdlenie już blisko.

Mieszkańcy Beppu to ludzie żyjący na parze. Oprócz łaźni, wolny czas spędzają czytając gazety lub spotykają się ze znajomymi w punktach „ do parowania nóg”, przy ich domach stoją zadaszone parowniki, w których gotują posiłki. My też postanowiliśmy, ugotować sobie taki posiłek w stołówce do której można było przynieść swoje jedzenie lub zakupić je na miejscu i przygotowane, obrane ugotować na parze.

Beneficjentami pary w Beppu są też koty. Niezliczona masa, japońskich kotów bez ogonka wygrzewa się na rurach i studzienkach, z których bucha ciepło. Koty wiedzą co dobre…