Góry Bułgarii. Riła.

 
 Plan był mniej więcej taki: Masywem górskim Riła do Monasteru Rilskiego,  potem Pirin do Melnika. Spędziliśmy we dwójkę w górach ok. 9 dni bardzo rzadko spotykając ludzi na szlakach ,  dzieląc schroniska czasem jedynie z gospodarzami. Mieliśmy doskonałą pogodę i wyśmienitą widoczność. Mogliśmy więc cieszyć się baśniowymi widokami niezliczonych jeziorek i dobrymi warunkami do wędrówek.

 
Schroniska w Rile i Pirinie bywają zabytkowymi uroczymi  budynkami, niestety dość zaniedbanymi. W pokojach wieloosobowych są stare piętrowe łóżka z materacami sprzed 40 lat, koce z sierpem i młotem!

Oczywiście, nie ma co marzyć o łazience i ciepłej wodzie. Mycie głowy w wodzie ze strumyka jest orzeźwiającą pobudką i dawką energii na cały dzień!
 

Atmosferę tamtejszych hiży dopełniają gospodarze, spokojni i uśmiechnięci samotnicy, których udaje się czasem naciągnąć na pogawędkę o górach i ich życiu w schronisku. Na stole pojawiają się wtedy szopska sałata i rakija własnej roboty. Bułgarzy jak każdy bałkański naród lubią biesiadować.

 Zdobycie szczytu Musała nie jest żadnym niezwykłym wyczynem. Riła pomimo, iż jest najwyższym masywem Półwyspu Bałkańskiego nie stanowi trudności technicznych, nie wymaga wspinaczek. Podejścia są zazwyczaj łagodne i dość łatwe.

My musieliśmy się jednak wspinać szlakiem zimowym po skałach. Był czerwiec a w tym czasie wysoko w górach szlaki gdzie nie gdzie pokrywa jeszcze śnieg. Sam szczyt jest płaski i oszpecony budynkami stacji meteorologicznej. Jednak panorama z góry powala.

 Na szczyt Musała wdrapaliśmy się ze schroniska Ledenoto Ezero. Niewielki budynek ze skośnym dachem, położony malowniczo nad jeziorkiem od którego zawdzięcza nazwę. Na poddaszu dormirium. Podobno w sezonie na brzegu można rozbić namiot. My dotarliśmy tu tuż po otwarciu sezonu, dookoła leżał śnieg, jeziorko było zamarznięte. Po zachodzie słońca  bardzo zimno. Oprócz śpiworów musieliśmy przykryć się kocami. Wieczorem odwiedziła nas kozica, podeszła bardzo blisko pod schronisko.

 Uratowały nas gorące kubki, rano  zaś owsianka w proszku. Warto mieć zapas takich rzeczy wybierając się w góry. Ważą niewiele a bywają czasem zbawieniem.

 W schronisku Grynczar nie było nawet prądu. Ktoś kiedyś ukradł kabel i tak już zostało. Mieliśmy za to nocleg nad „Morskim Okiem” z którego wymiotło turystów! Cisza taka, że piszczało w uszach, jedynie wrzeszczące jaskółki i pies przy budzie zakłócały  spokój. Gospodarz zrobił nam zupę ze smalcu (!). Nie było tam ani jednego kawałka warzywa, za to duużo skwarek pływających w gęstej, białej , tłustej cieczy. Do tego dostaliśmy ocet dla wyostrzenia aromatu. Popychałam to wszystko suchym chlebem i jakoś przeszło. Byłam przecież głodna po całym dniu w górach! Siedzieliśmy wieczorem z trójką starszych bułgarskich turystów z Trojanu częstowani znaną śliwowicą trojańską i  słoninką… Opowiadaliśmy sobie o Bułgarii i Polsce w językach świata. Rosyjsko-angielsko-polsko-bułgarsko-niemiecko-migowy sprawdza się tu zawsze!
 

 Do kolejnego schroniska Ribni Ezera musieliśmy przedostać się pokonując śnieżne jęzory zalegające na naszej ścieżce. Trasa, która wydawała się nam łatwa i dość szybka do przebycia okazała się momentami nieprzyjemna i zabrała nam dużo więcej czasu niż się spodziewaliśmy. W góry warto zabierać ze sobą kijki trekkingowe! Ułatwiają podejścia, odciążają kolana i kręgosłup przy zejściach i pomagają przejść przez śniegi. Wbijając kijki, powoli i ostrożnie stawiając stopy musieliśmy parę razy przejść w poprzek nieprzyjaźnie wyglądających śnieżnych płatów. W górach była jeszcze wiosna, łachy śniegu okalały fioletowe krokusy i skrzyły się w słońcu małe strumyki z topniejącej już zimy.

Kolejnym punktem był zabytkowy Monaster Rilski.